Güzellik algısı zamanla gelişir. Zaman zaman bilinen şeyler, geriye dönüp baktığımızda göze pek hoş gelmeyebilir. Kadınların bu trendlere ayak uydurmak için yapamayacakları neredeyse hiçbir şey yok. Bunlardan biri de Çin’de geçmişte uygulanan Lotus Ayağı adı verilen çok sancılı ayak bağlama geleneğidir. Ayakları ne kadar küçük olursa o kadar güzel olacağına inanıyorlardı. Gelin detaylara birlikte bakalım…
Güzellik için acı çekmek pek çok kadının aşina olduğu bir kavram ama dahası da var.
Saçını boyatan, tıraş olan, topuklu ayakkabı giyen ve daha fazlasını yapan insanlardan çok daha ileri gidenler var. Geçmişte milyonlarca Çinli kadın ayaklarını bağlayarak onları pahalı ‘7 santimetrelik nilüferlere’ dönüştürdü. Lotus ayakları…
Güzellik adı altında yapılmış en acı gelenek…
Parmak bağlama, genç kızların ayaklarının büyümesini önlemek için sıkıca bağlanması ve ayakların deforme olmasına ve normalden önemli ölçüde daha küçük olmasına neden olan klasik bir Çin uygulamasıydı. Bu gelenek, 10. yüzyıldan 20. yüzyılın başlarına kadar bin yıldan fazla bir süredir uygulanmakta ve bir hoşluk ve sosyal statü sembolü olarak kabul edilmektedir.
Ayak bağlama uygulaması ilk olarak 960-1279’un ortalarında Song Hanedanlığı’nda başladı.
Daha sonra Ming hanedanlığı döneminde (1368-1644), üst sınıf aileler arasında popüler oldu. Gelenek, bir zenginlik ve asalet işareti olarak görüldüğünden, statü ve prestijlerini göstermek isteyen varlıklı aileler arasında yaygınlaştı. Uygulama, bir hoşluk ve kadınlık sembolü olarak kabul edildi ve kadınları daha çekici kıldığına inanılıyordu.
Kızların 4-6 yaşlarının ortasındayken ayakları bağlanırdı.
Yapılması son derece acı vericiydi ve bireylerde önemli sağlık sorunlarına neden oluyordu. Genç kızların ayakları bandajlarla sıkıca bağlandı, ayak parmakları büküldü ve topuk gerçek bir kuvvetle ayak tabanına dayandı. Kızlar büyüdükçe bağlar gerilerek ayaklardaki kemiklerin kırılmasına ve kemerin çökmesine neden oldu. Bu, ayakların sadece 7-10 cm uzunluğunda olmasına neden oldu.
Topukları havada olduğu için ayakları küçük görünüyordu. Topuklarınıza hiç basmadan yürüdüğünüzü hayal edin…
Deforme ayaklar yürümelerini zorlaştırıyordu ve sıklıkla kronik ağrı, enfeksiyon ve uzun süre ayakta durmakta zorluk yaşıyorlardı. Kişinin yaşı ilerledikçe hareketliliği sona eriyor, günlük aktivitelere bile katılmasını engelliyor ve işlerini daha da zorlaştırıyor. Daha küçük görünmesi için başparmağı hariç ayak tırnakları tamamen kesildi.
Parçalanan ayağın etrafına üç metre uzunluğundaki bandajlar sıkıca sarılmış ve çözülmesinler diye birbirine dikilmişti.
Ayağı bacakla hizalamak için ayağın kemeri şiddetli bir şekilde parçalanmış ve ayak parmakları kırılarak aşağı inmiştir. Enfeksiyonu önlemek için ayaklar birkaç günde bir çözüldü ve temizlendi. Çürüyen et de kesildi. Ayakların boyutunu daha da değiştirmek gerekirse, kemikleri daha da parçalamak ve dolaşımı artırmak için değerli mesafeler kat edilir.
Her 10 kadından biri hastalıktan öldü.
Sağlık risklerine rağmen ayak bağlama geleneği yüzyıllarca devam etti. Bu prosedürden geçmeyenler toplum tarafından hor görüldü. Ayrıca ayaklar ne kadar küçükse bayanın o kadar çekici olduğuna inanılıyordu. 19. yüzyılın sonlarında, giderek barbarca bir gelenek olarak görüldüğü için ayak bağlama uygulaması azalmaya başladı.
Çin hükümeti, Batı’dan gelen yorumların yanı sıra uygulamaya karşı çıktı ve 1911’de yeni kurulan Çin Cumhuriyeti ayak tuzağını yasa dışı ilan etti.
Yasağa rağmen bazı bölgelerde gelenek devam etti ve 1949’da Komünist Parti iktidara gelene kadar uygulama kaldırıldı. . Ortadan kaldırılmış olmasına rağmen, bu gelenek Çin’in bazı ücra bölgelerinde hala uygulanmaktadır.
Bugün hayatta olan 86 yaşındaki Zhou Guizhen, bu küçük ayak geleneğini canlı tutan son insanlardan biri.
“Ayaklarımı bağladığıma pişmanım. Dans edemiyorum, düzgün hareket edemiyorum. Ama o zamanlar nilüfer ayaklı olmasaydın kimse seninle evlenmezdi.’
Şu anda hiçbir kadının ayağını ayakkabısının içine sığdıramayacağını söyleyen Zhou, ekliyor; İnsanlar ayaklarımızı muayene etmeye geldiğinde annem bana büyük ayakkabılar giydirirdi. Müfettişler geldiğinde onları benim ayaklarım büyük diye kandırdık. O zamanlar zenginliğimin ve güzelliğimin simgesiydi. Şimdi bu bir aşağılama olarak görülüyor.’
Bu konu hakkında ne düşünüyorsunuz?
